USA 2018

Allereerst excuses aan een ieder die de moeite had genomen om via facebook mee te kijken, ik heb begrepen dat de ceremonie niet uit is gezonden, het is mij ook onbekend waarom. Maar het was wel een grandioze ceremonie, kort, maar fantastisch. Er is wel een video van gemaakt, en de premiere heeft dan maar hier plaats.

We melden ons om negen uur en die zaken die van belang waren werden met ons doorgenomen, daarna gingen we het kapelletje in en na vijf minuten kwam Elvis binnen om zich voor te stellen, nog even een kort praatje en daarna begon het. Margreet werd door Elvis naar het altaar gebracht, waar Bene haar overnam en Elvis ons opnieuw de huwelijksgelofte afnam, maar dan op Las Vegas wijze. Na de ceremonie zijn we naar het hotel terug gegaan, om snel over te schakelen op luchtige kleding, want het is nog steeds een verzengende hitte in deze streken. Vervolgens op pad naar het volgende hotel bij Zion NP. Maar onderweg daarna toe kom je langs de Valley of Fire, deze stond gisteren gepland, maar schoot er tijdstechnisch bij in. Dus vandaag maar. Zoals gezegd is ook vandaag de temperatuur in deze streken weer hoog, we hebben wederom 43 gr. C. op de thermometer gezien. In Valley of Fire ligt een rotsformatie, de Fire Wave genaamd, die zag er heel mooi uit, maar het pad er naar toe is zo’n kilometer lang, heen en terug, en zonder enige schaduw. Toch zijn we er aan begonnen, onder het motto, we kunnen altijd nog terug als het wel teveel is. Het uiteindelijke compromis is geworden dat we zo’n 80% van de tocht hebben gelopen, maar ook dat was al zeer de moeite waard. Terug bij de auto eerst een liter water gedronken en toen op weg naar Zion NP. Dit park ligt in Utah, wat weer in de Mountain Tijdszone ligt, een uur verschil met Las Vegas, dus we verloren ook een uur onderweg, dit en het later vertrekken uit Las Vegas, en de wandeling naar de Fire Wave samen maakte dat er in Zion niet heel veel tijd meer overbleef voor ons om nog iets te doen. Dus zijn we in het hotel ingechecked, hebben heerlijk in het bij het hotel horende restaurant gegeten, en ben ik nu, half tien ‘s avonds dit verslag aan het typen.

Link

Embed

Copy and paste this HTML code into your webpage to embed.

Gereden miles \ kilometers: 226 mile \ 364 kilometer

Temperatuur: gemiddeld 40 gr. C.

De video van de dag:

Vandaag blijven we in Las Vegas, en toch ook weer niet. En vandaag doen we rustig aan, en toch ook weer niet. We schakelen van het ene hotel, in Fremont Street, over naar het andere, een blok achter de befaamde strip. En we rijden een klein rondje. Dit rondje brengt ons naar de Hoover Dam, en daarna naar een shooting range.

Nadat we heerlijk uit hebben geslapen tot twintig over negen zijn we uit gaan checken en hebben we de auto weer voor laten rijden. Toen rustig richting Hoover dam, eerst onderweg nog even ontbijten en daarna rechttoe, rechtaan op de Dam aan. Wat een indrukwekkend bouwwerk, die je ook, zoals veelal, weer gezien moet hebben om dat te beseffen. Rustig rondgelopen daar en na een uurtje verder doorgereden Arizona in, na een kleine 30 mile heb je daar de Last Stop in Arizona before Nevada. Je kunt hier een burger eten, een helicoptervlucht over de Grand Canyon maken, een auto opblazen, en ook met een machinegun, of, zoals wij gedaan hebben met handguns, schieten. Een ervaring die we niet hadden willen missen. We werden ontvangen door Erik, die met ons doornam welke wapens we wilden gebruiken, en echt, dat gaat je voorstellingsvermogen te boven wat mogelijk is, daarna de security regels met ons doornam en vervolgens ons naar de shooting range bracht waar we nog extra security regels uitgelegd kregen. Bene schoot met een Smith & Wesson .500, en Margreet met een .22 en een 9 millimeter revolver. De .22 had een geluidsdemper. Zoals gezegd, de reden om te schieten was puur een keer ervaren hoe dat voelt, en geloof me, het is een grandioze ervaring. Na de shooting range zijn we rustig naar het volgende hotel gereden, waar we net na vier uur aankwamen. Tussendoor nog even de geijkte foto’s van het Welcome to Las Vegas sign gemaakt. In het hotel hebben we rustig een wasje gedraaid, en ‘s avonds hebben we ons ondergedompeld in het licht en geluids geweld van de Las Vegas Strip.

Het is nog wel even het vermelden waard dat de huidige temperaturen zelfs voor deze streken, voor deze periode, hoog zijn.

Voor de liefhebber, het eerste wat we morgen gaan doen is ons na exact 19 jaar opnieuw laten trouwen door Elvis. Je kunt dit live op facebook volgen op https://www.facebook.com/gracelandchapel. Dat is om 9:30 hier, dat betekent om 18:30 uur in Nederland.

Afgelegde miles \ kilometers: 116 mile \ 187 kilometer. (de standen gisteren zijn ook weer bijgewerkt)

Temperatuur: 40 gr. C.

De video van de dag:

Wederom op een mooie tijd wakker, half acht. Na het douchen en aankleden naar de zelfde bakkerij als gisteren, want je kunt hier ook ontbijten. Het bleek dat niet alleen wij dat wisten, maar een heleboel anderen ook. Wat resulteerde in een wachttijd van 20 minuten alvorens we konden gaan zitten. Maar het was het wachten wel waard, Margreet had pancakes met blueberries en banaan, en Bene bacon and eggs, sunny side up en een aardappelomelet. Sunny side up betekent met hele dooier. Daarna nog weer wat boodschappen, en weer tanken, niet dat de tank al leeg was, maar op de rit die we vandaag gaan doen zijn niet heel veel tankstations, en die er zijn zijn bijna vanzelfsprekend duur.

Hierna ving de reis aan en zijn we richting Death Valley getrokken. Eerst nog onderweg na een kilometer of veertig op zoek naar de plek waar de coverfoto van U2’s Joshua Tree album is geschoten en daarna de eerste stop, Father Crowley Point, een overview in een canyon, met mooi uitzicht, regelmatig vliegen er ook straaljagers door deze canyon, maar wij vertrokken net te vroeg, na zo’n twee minuten rijden hoorden we ze vliegen,wel jammer. Vervolgens ga je dan echt de woestijn in, over het gebergte dat daar nog voor ligt, en waar je ook waarschuwingsborden ziet als: zet je airconditioning uit, wat goed te begrijpen is, op een gegeven moment kon de auto niet harder dan 40 mile, met gas volledig ingetrapt, als ie dan ook nog de airco moet bedienen kan ik me voorstellen dat ie warmloopt. In Death Valley zelf zijn we eerst naar Badwater Basin gereden. Hadden we gisteren nog zicht op Mount Whitney, de hoogste berg van het Amerikaanse vasteland, Badwater Basin is met zijn 85 meter onder zeeniveau het laagste punt van Amerika. Rond het tijdstip dat we daar waren, tien over één was de temperatuur daar 46 gr. C. We zijn dus ook maar heel kort de auto uitgeweest om hier te kijken en wat foto’s te maken. Daarna door naar Artist’s Palette, een uitkijkpunt op bergen waar je veel kleuren in kunt vinden, bruin, rood, groen, etc. Je komt daar via de Artist’s Drive, een eenrichtingsweg die alleen al de moeite waard is. Daarna nog naar Zabriskie’s Point, ook een uitzicht op een plaats waar vroeger nog onder andere bauxiet werd gewonnen. En toen werd het tijd om naar Las Vegas te vertrekken. Onderweg nog even aan voor een snelle hap, elk een hotdog. Tegen half vijf reden we dan de befaamde Las Vegas Strip op, eigenlijk net even te vroeg voor al het lichtgeweld dat ‘s avonds plaatsvind, maar dat komt ook nog wel goed. We zitten de eerste nacht in het Golden Nugget in Downtown Las Vegas, en dat is een belevenis op zich. De allereerste keer Valet Parking, de allereerste keer de koffers door de bellboy naar de kamers gebracht, en wat verder nog bij dergelijke hotels komt kijken. Aangezien ons hotel aan Fremont Street zit hebben we ook nog genoten van de Fremont Street Experience, dit is een doorlopende licht en geluid show in een overdekte straat. Naast deze experience is vandaag aan de overkant van de straat een openlucht concert genaamd Las Vegas House Party, en hebben we daar nog even staan luisteren naar Funky Called Medina van Tone Loc, toch is dit niet de video van de dag geworden. Het is niet gelogen, toen men ons vertelde dat Las Vegas een overweldigende indruk op je achterlaat.

Gereden mijlen \ kilometers: 300 mile \ 482 kilometers

Temperatuur: gemiddeld 40 gr. C.

De video van de dag:

Ook vandaag rustig opgestaan, normale ochtendrituelen afgewerkt, en daarna op pad. Eerste stop, tankstation, waar we de tank weer vol hebben gegooid, en ook nog in de naastgelegen minimart een klein ontbijt en andere zaken voor onderweg hebben gekocht. Vervolgens op weg naar de Tioga Pass, dit is een bergpas die je over de Sierra Nevada brengt naar de andere kant. Onderweg nog een paar maal eruit voor adembenemende uitzichten, zoals bij Olmsted Point, en ook de Tuolomne Meadows zijn prachtig. Nadat we de Tioga Pass over zijn gestoken zijn we naar Bodie gereden. Bodie is een spookstadje dat op 2254 meter hoogte ligt. Er werd in 1859 op deze plaats goud gevonden door W.S. Bodey, die ook gelijk zijn naam maar aan de plaats verbond. Nadat in 1876 en 1877 enorme hoeveelheden goud werden gevonden groeide de stad explosief tot wel 10.000 inwoners. Maar nadat er een verbod op grondstoffendelven kwam, en in 1932 een brand een groot deel vernietigde werd het rond 1942 een spookstad. Nadat we hier hebben rondgekeken zijn we weer op pad gegaan, volgende halte is het Mono Lake Tufa State Reserve. Mono lake is een meer dat in de loop van de tijd een steeds lagere waterstand heeft gekregen en daardoor zijn de tufa’s boven gekomen. Tufa’s zijn aan kalksteen gerelateerde rotsen die ontstaan door neerslag van kalk in koel water dat al oververzadigd is met kalk. De prachtigste steenformaties kun je daar zien. Hierna zijn we op weg gegaan naar onze volgende slaapplaats in Lone Pine. Het bezoek aan Erick Schat’s Bakery schoot erbij in, maar werd volledig goed gemaakt door de bakery vlakbij het hotel waar we, ondanks dat het al ver na vijven was, en ze eigenlijk om twee uur al dicht waren, toch nog elk een Cinnamon Roll konden krijgen. En wij maakten haar dag weer goed, dat wil zeggen Bene, want ze kwam niet meer bij toen ze de tekst op zijn t-shirt (Body by Ben & Jerry’s) las.

Vervolgens zijn we nog een stukje richting Whitney Portal, en daarna de Alabama Hills gereden, waar we in de Alabama Hills nog de Mobius Arch hebben bekeken. Een natuurlijke in steen uitgesleten boog. En oh ja, die Whitney portal is een toegang tot Mount Whitney, de hoogste berg op Amerikaans vasteland, 4252 meter hoog.

Afgelegde mijlen \ kilometers: 316 mile \ 508 kilometer

Temperatuur: 28 gr. C. gemiddeld

De Video van de dag, met een kleine dichterlijke vrijheid:

https://www.youtube.com/watch?v=MTrGk5-oGkU

Het is bijna niet te geloven maar de jetlag is ons prima gezind, vandaag weer tot acht uur geslapen, in een zoals gisteren al vermeld prima hotelletje. Ook het ontbijt was heerlijk. Daarna even het dorpje in voor water, bier en een koelbox. Dit was allemaal in de plaatselijke mini-mart verkrijgbaar. Deze mini -mart beschikte dan ook over een rond het nulpunt gekoelde biercave, denk aan de Heineken Walk-In fridge en je hebt een beeld. Dus nadat we de nodige inkopen hadden gedaan op weg naar Yosemite NP.

Eerste waar we heen zijn gegaan is Mariposa Grove, dit is een deel van het park waar je een flink aantal sequoia bomen kunt vinden. Sequoia bomen kunnen zeer groot worden, en heel oud, zo’n 100 meter hoog, en 1400 á 1500 jaar oud. En ook de omtrek is enorm, zo groot dat, als je er omheen wil lopen, je moeder zou zeggen, hier jongen, neem wat brood mee. De hoogtepunten van deze grove zijn de Grizzly Giant en de California Tunnel Tree, beide hebben we uiteraard bekeken en gefotografeerd. Daarna met de shuttle terug naar de parkeerplaats en op weg naar Glacier Point. Dit is een uitkijkpunt over Yosemite NP met een fabuleus uitzicht op met name Half Dome, een granieten berg die door de jaren heen bijna glad is afgesleten. Maar goed, ik kan een hoop vertellen, maar ik laat beter de foto’s voor zich spreken. Dit geldt ook voor het volgende punt waar we daarna heen zijn gegaan, Tunnel View, op deze plek heb je een majesteus doorkijkje langs El Capitan, een andere befaamde berg in dit park naar wederom die Half Dome, en andere bergen uiteraard. Na deze prachtige uitzichten zijn we daarna nog even naar Yosemite Village gegaan om iets te eten, en daarna op pad naar ons hotel in El Portal, een plaatsje zeven mile buiten Yosemite National Park dat de afgelopen maand zwaar te leiden heeft gehad onder de natuurbranden die hier hebben gewoed, en waar we onderweg toch wel regelmatig de gevolgen van zagen, en soms nog roken zelfs. Maar nu is alles gelukkig weer open en toegankelijk.

P.S. We zitten hier echt in de middle of nowhere en er is geen mobiel bereik. Er is wifi, maar dan alleen via satteliet. Dat betekent dat we heel voorzichtig moeten zijn ermee.

Afgelegde miles \ kilometers: 102 mijl \ 163 kilometer.

Temeratuur: gemiddeld 28 gr. C. Op moment van typen in het hotel zelfs 35 gr. C.

De video van de dag verdient enige uitleg, deze artiest hoorden we als een van de eersten dit jaar op een lokale country zender, met weliswaar een ander nummer, Woman Amen, maar toen ik wat verder zocht naar hem kwam ik dit nummer tegen, welke me gelijk pakte, en ook wel weergeeft wat je op dagen als vandaag voelt.,

In tegenstelling tot gisteren vandaag dan toch om zes uur wakker, nog even rekken en om kwart voor zeven uit de veren. Omdat het zo goed beviel zijn we weer bij dezelfde zaak gaan ontbijten. Daarna opnieuw naar de Hop On Hop Off op Union Square om nogmaals een deel van de route te doen, maar nu gaan we er ook een paar maal uit. Daardoor treffen we vanaf de halte The Painted Ladies, zeven in Victoriaanse stijl gebouwde huizen die een prachtig decor vormen voor de stad op de achtergrond, een live guide op de volgende bus, een Ier die met de nodige zelfspot en heerlijke humor de prachtigste feiten over de verschillende wijken en panden die we passeren vertelt. Dit geeft de nodige sjeu aan de toch al mooie rit. Weer aangekomen bij Fisherman’s Wharf zijn we nog even naar pier 39 gewandeld voor het continent zeeleeuwen die zich daar op een aantal plankieren hebben genesteld. Dan ben je toch ook snel een half uur extra kwijt als je daar staat. Na een Pumpkin Spiced Latte met iets zoets zijn we naar de cable car bij Fisherman’s Wharf gelopen die ons weer naar Union Square, en dus het hotel bracht, de lijn Hyde St. – Powell St. Als je niet zelf in San Francisco bent geweest kun je je niet voorstellen hoe hoog, en vooral steil, de verschillende heuvels, en dus de wegen zijn waar deze cable car langsgaat.

Toen om half twee ons gemeld bij de autoverhuurder voor onze huurauto, dit is een Nissan Rogue geworden, een witte met 12918 mijl op de teller. Dat betekende dat we ons om twee uur in het San Francisco verkeer hebben gestort, vlak na de Bay Bridge even een kleine verkeerde keuze,wat ons een half uurtje extra kostte, maar toen dan ook via de wegen 580, 205, 120 en 49 op weg naar uiteindelijk Oakhurst, vlakbij de ingang van Yosemite National Park, zodat we morgen gelijk los kunnen. Het hotel dat we daar hebben genomen heet Hounds Tooth Inn en ligt net even buiten het dorp in een dalletje. Heerlijk idyllisch. Een echte aanrader.

P.S. vanaf vandaag gaan we ook de gereden miles\kilometers en de temperatuur vermelden.

Miles \ Kilometers: 208 mile \ 335 km.

Temperatuur: ‘s morgens San Francisco 18 gr. ‘s middags Oakhurst 35 gr. C.

De video van de dag is:

Vandaag dan de eerste volledige dag van onze vakantie. Waar het normaal gesproken zo is dat we al om een uur of zes, of zelfs vier uur, ‘s morgens klaarwakker zijn worden we nu, wel na een aantal keer wakker te zijn geweest gedurende de nacht, pas om half negen echt wakker. Langzaam opstarten, en toen naar hier om de hoek voor een heerlijk ontbijt bij café Mason. Margreet een omelet, en Bene pumpkin spice crepes, beide met een fruitsalade, beide ook prima. Vervolgens zijn we gaan wandelen, van Union Square naar Chinatown, en daarna via Little Italy naar Fisherman’s Wharf. Hier hebben we een Hop On, Hop Off bus genomen, die in tweeënhalf uur verschillende highlights van de stad aandoet, waaronder uiteraard ook de Golden Gate Bridge. ‘s Avonds hadden we de nighttour naar Alcatraz, deze was net zo legendarisch als de naam doet vermoeden.

We hadden de nighttour, en dat betekent net even een paar zaken extra die je op de tours overdag niet krijgt, zoals een tocht rond het eiland in plaats van rechtstreeks naar de aanlegsteiger, en toegang tot Blok A welke overdag gesloten blijft bijvoorbeeld. De tour op zich is al zeer indrukwekkend, maar deze doe je dan ook nog met een headset welke door bewakers en gevangenen zelf is ingesproken, je voelt je bijna gelijk midden in de actie.

En uiteraard weer de video van de dag:

Vanmorgen om kwart voor zes ging de wekker, want om zeven uur wilden we, nou ja Bene, in de auto zitten, richting Schiphol. Na een rustige rit waren we, als gepland, om negen uur bij de Park & Travel van Schiphol. Klein stukje met de bus nog en aansluiten bij het koffers inchecken, achteraf de enige plek waar we ongeveer drie kwartier nodig hadden, daarna in 2 minuten door de security, en in 5 minuten langs de douane. Nog even een Starbucks, beetje winkelen, en op naar de gate. Geheel volgens planning van de KLM vertrok het vliegtuig om 12:35 bij de gate. Maar dan nog 15 minuten taxiën naar de Polderbaan, en jawel, take-off.

In het vliegtuig is, naast de door ons zelf meegenomen films, series en muziek, ook weer genoeg te zien op het inflight entertainment zelf. Zoals de Wilde Stad, die we gemist hadden in de bioscoop en mooi nu in konden halen. En toen werd Margreet na zo’n drie uur vliegen door de stewardessen verrast met een prosecco, ook voor Bene, zakjes nootjes, een stukje chocola en een heel leuk kaartje met de felicitaties van de gehele crew. Enorm leuk. De verdere vlucht ging ook zeer voorspoedig en om kwart voor drie verlieten we het vliegtuig om om half vier in de trein naar downtown San Francisco te stappen, na een zeer voorspoedige afhandeling door Border Security.

Na te hebben ingechecked bij het hotel, en de eerste opstartprobleempjes, geen of slecht internet, geen ATM kunnen vinden, zijn we dan toch op pad gegaan voor de eerste aankopen, een Sim kaartje voor de data, een koeltas voor onderweg, helaas, die was niet leverbaar (het model dat we in gedachten hadden), dus daar moeten we even verder naar kijken. Vervolgens op naar het Hard Rock café en onze vakantie is echt begonnen.

Wel uiteraard de video van de dag, die is natuurlijk van: