Vandaag hebben we een rustdag ingelast. Dus geen autorit en sightseeing, maar relaxen aan het strand, in het zwembad of in de hotelkamer.
Toch hebben we in de ochtend nog een aantal dingen ondernomen. Klaas heeft een hengel gekocht en geprobeert op Lake Huron te vissen, terwijl de dames wat wasjes hebben gedraaid.
Tegen de avond zijn we nog even naar Bridge View Park gereden. De naam zegt het al, vanaf deze plek heb je een mooi uitzicht op de Mackinac Bridge. En we lopen over de Huron boardwalk voor een beter uitzicht over het derde meer dat we deze reis hebben gezien.
Uitgerust en opgeladen kunnen we morgen beginnen aan deel twee van onze reis.
We zouden vandaag rechtstreeks van Marquette naar Saint Ignace hebben kunnen rijden, maar gelukkig hebben we een omweg gemaakt. Eerst rijden we een kleine twee uur, over ongeveer één lange rechte weg en dan een stukje over zogenaamde countrywegen. Onze huurauto heeft als gevolg daarvan nu echt een wasbeurt nodig. De route was verder zoals gezegd nogal saai, maar de bestemming niet. Dit was Oswalds Bear Farm. Hier worden zwarte beren in hun natuurlijke habitat gehouden. Er zijn twee gebieden, voor vrouwtjes en mannetjes. Daarnaast zijn er kleine beertjes, de cubs, waarmee je eventueel ook op de foto kan. Je kunt hier leren over hoe de jonge beertjes opgevangen worden, opgevoed tot ze volwassen zijn en de zorg die nodig is om zwarte beren en hun omgeving te beschermen.
Na de middag vertrekken we naar de Tahquamenon Falls. We hebben gelezen dat dit de grootste watervallen zijn ten westen van de Niagara. Daar rijden we graag een uurtje voor om.
We komen eerst bij de zogenaamde Upper Falls. Het is werkelijk prachtig om te zien, vooral door de kleuren. Er zijn verschillende uitkijkpunten, en uiteindelijk brengt een trap met 94 treden je naar de watervallen zelf. Je kunt ze bijna aanraken.
De Lower Falls, waar we na de lunch nog gaan kijken, vallen hierbij in het niet. Maar ook hier genieten we van het uitzicht en het natuurschoon.
Vanaf hier rijden we dus naar Saint Ignace. Dit plaatsje ligt op het puntje van het bovenste schiereiland van Michigan. Dit puntje wordt dmv een brug verbonden met het onderste schiereiland. En hier komen ook twee meren bij elkaar. Lake Michigan en Lake Huron. We hebben een hotelkamer met uitzicht op de laatste en het lijkt de perfecte plek om een rustdagje in te lassen.
Zwarte beer bij Oswalds Bear Farm
Viervoudige selfie bij de Tahquamenon Falls
De Tahquamenon Falls (Upper Falls)
Uitzicht op de hotelkamer in Saint Ignace
De song of the day is:
Geplaatst inDe Reis|Reacties uitgeschakeld voor Dag 8
Vandaag was een reisdag. Maar dat betekende nog niet dat we niets beleefd hebben. Integendeel.
We reden vanochtend eerst naar Enger Tower, gelegen in de bergen bij Duluth. De toren heeft 97 treden en eenmaal boven kunnen we genieten van een prachtig uitzicht op de stad, de haven en natuurlijk op Lake Superior. Tot ons eindpunt van vandaag moeten we ongeveer 400 km rijden, en Klaas en Margreet nemen om de beurt het stuur.
De eerste tussenstop maken we in Ashland, ook gelegen aan het meer. We zien daar een bord bij een soort van spookhuisje met de tekst koffiehuis, en nemen de gok. We komen binnen in een huiskamer, waar een harpist zit te spelen. Er is een uitgebreide kaart en we nemen allen een andere soort koffie. En wat een verrassing. Zulke koffie kom je hier niet snel tegen. De espresso is zelfs sterker dan in Nederland. De bardame, die merkte dat we uit Europa kwamen, is in de wolken omdat we het lekker vinden. Ook de harpist mengt zich nog in het gesprek. Vanwege lichte regen lopen we nog snel langs de waterkant en beginnen aan de tweede etappe.
We rijden door heuvelachtig en bosrijk gebied. We kunnen al goed zien dat de bomen van kleur aan het veranderen zijn. De bossen krijgen tijdens de Indian summer – eind september, begin oktober – namelijk prachtige kleuren. Ondanks dat het een lange weg is, vervelen we ons geen moment. Ondertussen neemt de dashcam de beelden op. Halverwege de route stoppen we bij Ma’s Place voor de lunch. Ook deze plek is geen onderdeel van een keten, en dat vinden we juist zo leuk. Hier is het eten vaak lekker en de prijzen lager.
We rijden een laatste stukje door Wisconsin en bereiken om half drie Michigan, een nieuwe staat en tevens een nieuwe tijdzone. Het is dus meteen een uur later. Maar we liggen perfect op schema. Om zes uur rijden we Marquette binnen, en even daarbuiten hebben we een hotelkamer gereserveerd. Dat is maar goed ook, want vanwege homecoming weekend is het druk. De universiteit van Michigan houdt zijn jaarlijkse reünie, en er is een football wedstrijd.
In het hotel maken we eerst gebruik van het zwembad. Even de spieren losmaken. Het water is heerlijk warm, het bubbelbad heet. Daarna zoeken we downtown Marquette op. We wandelen wederom langs Lake Superior, maar nu terwijl de zon ondergaat. En dat levert schitterende beelden op. Mede hiervoor zijn we naar dit gebied gegaan.
We gaan een Mexicaans restaurant binnen voor het diner. We worden op de lijst gezet en moeten, wordt verteld, een half uurtje wachten op een tafeltje. Ondertussen drinken we wat aan de bar. Als Wilma vraagt of het zo druk is vanwege homecoming is het antwoord dat dit nog niet eens druk is. Gelukkig is het eten het wachten waard. De burrito, enchilada en Mexicaanse steaks zijn erg lekker en de rekening een lachertje. Bijna nemen de heren nog een Margeritha als toetje, maar deze zijn zo groot dat we besluiten ergens anders een afzakkertje te nemen.
Vlak bij het hotel zit een bar waar op vrijdagavond de karaoke is, zo lazen we op een flyer. En daar moest natuurlijk gezongen worden. Het is er erg gezellig, en Pierre, de karaoke leider vind het geweldig dat we uit Nederland komen en vraagt ons van alles. Hij praat de avond aan elkaar, laat de vogeltjesdans horen als introductie van de Nederlandse muziek, en loopt ondertussen de kroeg door. Klaas zingt drie nummers, we praten wat met de aanwezige gasten en laten foto’s zien van de zonsondergang. Deze worden zelfs hier bewonderd.
Een afwisselende dag waar we zeker op terug kunnen kijken en een mooie afsluiting van de eerste week.
Enger tower
En een gedeelte van het uitzicht
Europese koffie in Ashland, WI
Lunch at Ma’s Place onderweg
Zonsondergang in Marquette, Michigan, op Lake Superior
Vanochtend kunnen we het rustig aan doen. De Mall gaat om tien uur open, maar dan zijn we er ook, na eerst nog ontbeten te hebben in ons hotel.
Even wat feiten: Er zijn vier verdiepingen en op elke daarvan moet je 1.15 mile lopen om alles bij langs te gaan, 4 van de 10 bezoekers zijn toerist, er passen 43 Boeing 747 in de Mall, de temperatuur binnen is een constante 70 graden (fahrenheit), er zijn 520 winkels, 11000 werknemers, 40 miljoen bezoekers per jaar en er zijn 12750 parkeerplaatsen. In het midden van alle winkels is een compleet attractiepark, en er is een aquarium en een bioscoopcomplex in gevestigd. Kortom, groot is een understatement.
We beginnen op de hoogste verdieping, lopen een rondje, en herhalen dit steeds. En ondertussen werken we ons lijstje af. Van alles wat we wilden kopen is tweederde echt aangeschaft. Met nog eens het voordeel dat er geen tax op kleding wordt berekend. En dat komt goed uit als je je badpak bent vergeten (ik noem geen namen…) en er hotels worden geboekt met een zwembad.
We sluiten dit bezoek af met een lunch bij het Hard Rock Cafe, en weer kan er een lokatie worden toegevoegd aan het speciaal gemaakte T-shirt van Bene.
Bij het huren van de auto hebben we twee chauffeurs opgegeven, en vanmiddag was het de beurt aan Margreet om ons veilig van A naar B te brengen. En bij het tanken compenseren we weer een deel van het shoppen. We vullen de tank, er moet driekwart bij en dat was ongeveer 60 liter, en moeten daarvoor 30 euro betalen. Met deze prijzen kunnen we nog wel wat kilometers afleggen. Eindpunt van vandaag: Duluth. Deze plaats is gelegen aan Lake Superior, het tweede meer dat we zien.
Na het inchecken lopen we via een skywalk naar de baai. En meteen zien we een blikvanger. De aerial lift bridge. We lopen er overheen, en kijken vervolgens nog vanaf verschillende plekken over het meer uit. Onderweg zien we een whiskey brouwerij, en natuurlijk moeten de kenners onder ons deze even bezoeken. De hier gebrouwen whiskey wordt geproefd, en aangeschaft. Een unieke fles gaat mee de koffer in. Nu nog een nieuwe koffer erbij…
We eindigen deze dag bij een Italiaans restaurant. We waren even toe aan een andere keuken en hebben naast een heerlijke maaltijd ook nog eens een erg leuk en interessant gesprek gevoerd met een Amerikaans-Canadees stel. Zulke ontmoetingen geven de reis nog net even dat extra tintje.
the Mall of America (gedeeltelijk)
met o.a. in het midden een pretpark
de hefbrug in Duluth, MI
lokaal gebrouwen en verkochte whiskey, geen bourbon, heerlijk
en the song of the day is vandaag:
Geplaatst inDe Reis|Reacties uitgeschakeld voor Dag 6
Wat een manier om de dag te starten. Met een ontbijt aan de Mississippi.
Ons hotel is direct gelegen aan deze rivier en heeft een terras. Nadat Bene de plaatselijke bakker heeft leeggekocht nemen we hier plaats en bereiden we ons in een zonnetje en met een prachtig uitzicht voor op de dag. Vandaag leggen we de route Lansing – Minneapolis af, en we kiezen voor de scenic route. Dat betekent in dit geval langs de rivier. Onderweg stoppen we op verschillende plekken om alles nog beter in ons op te nemen. Samengevat in een woord: prachtig.
Halverwege de middag zijn we in Minneapolis (Bloomington) om alvast een hotel te zoeken. Hier is nl. de Mall of America gevestigd, het grootste winkelcentrum van de VS. En die gaan we morgen leegkopen. Maar vanmiddag gaan we naar St. Paul. Minneapolis en St. Paul staan ook bekend als de Twin Cities en bij het inlezen valt op dat de laatste betere recensies heeft. Vandaar. We beginnen bij the Saint Paul cathedral en deze is zeker de moeite waard. Er is een replica van de Pìeta van Michelangelo, prachtig glas in lood en een zeer mooi orgel.
Als we daarna het centrum bezoeken worden we weer eens bevestigd in onze overtuiging dat als je één middelgrote Amerikaanse stad hebt bezocht je ze allemaal hebt bezocht. Hoogbouw in een financieel centrum met weinig tot geen bedrijvigheid. En dus geen sfeer en gezelligheid. We werpen nog een laatste blik op de Mississippi en gaan terug naar ons hotel. Daar brengen we een paar relaxe uurtjes door met het bijwerken van social media, lezen van kranten en nieuws en andere zaken waar we eerder nog niet aan waren toegekomen.
Nadat we wederom lekker hebben gegeten, deze keer bij de Outback, kijken we nog wat programma’s op tv en tablet. En maken we, tenminste een deel van ons, alvast lijstjes in ons hoofd van wat we morgen allemaal moeten of kunnen kopen.
Wat een uitzicht om je ochtend mee te beginnen
een van de scenic overviews onderweg langs de Mississippi
de Saint Paul Cathedral
de kopie van de Pìeta in de Cathedral van St. Paul
en dit is de Chrysler Town and Country die ons van A naar B en verder naar C, D, etc. brengt
en de song of the day is vandaag:
Geplaatst inDe Reis|Reacties uitgeschakeld voor Dag 5
Chicago laat je niet los, letterlijk en figuurlijk. Want toen we vanochtend onze huurauto wilden ophalen, bleek er geen minivan aanwezig op de lokatie. We waren er al om 8 uur, en de auto zou om tien uur beschikbaar zijn. In plaats van onderweg te ontbijten, hebben we dat dus nog in Chicago gedaan. Bij een tentje waar de eieren en pancakes vergezeld werden door een steak. Je blijft je verbazen.
Helaas was er ook om tien uur geen auto. Het papierwerk was al wel geregeld en een auto zou onderweg zijn. Wij naar de garage, die helemaal leeg bleek. Daar kregen we te horen dat er vanwege (niet bekende) omstandigheden op het vliegveld een dag eerder alle auto’s waren verhuurd. Wij natuurlijk boos en bezorgd. Tegelijkertijd heeft het verhuurbedrijf er alles aan gedaan om ons aan een auto te helpen. Rond half twaalf konden we eindelijk op weg naar Milwaukee in onze chrysler minivan, van alle gemakken voorzien. En zijn we gecompenseerd doordat we de dropoff kosten niet hoefden betalen.
Juist deze dag had een vol programma, maar door het tijdverlies hebben we enkele aanpassingen moeten doen. Ten eerste werd het een keuze tussen Harley Davidson en Miller. Het werd de eerste, omdat ieder van ons al wel eens een rondleiding door een brouwerij heeft gehad. In het HD museum staat de grootste collectie motoren ter wereld. Het geeft een overzicht van de modellen door de jaren heen, waar ze allemaal voor werden gebruikt en uiteraard kun je ook op een plaatsnemen voor een foto.
Na dit museumbezoek rijden we door naar Madison, de hoofdstad van Wisconsin. Onderweg stoppen we bij een Walmart voor wat noodzakelijke inkopen, zoals een koelbox en bijbehorende inhoud. Het is dan al laat in de middag en we moeten nog ruim twee uur rijden naar onze eindbestemming.
Dit laatste stuk van vandaag voert ons door een prachtig landschap. Het is heuvelachtig boerenland, met uitgestrekte graan- en maisvelden en daar tussenin enorme boerenbedrijven. Wisconsin is tenslotte de dairy state. We rijden over bochtige interstates en highways, terwijl het steeds donkerder wordt. Als we er bijna zijn moeten we vanwege een kapotte brug ook nog een stukje omrijden. Maar om half negen steken we de Mississippi over en rijden Lansing binnen, waar we al een hotel hadden geboekt.
Hoewel we moe zijn lopen we, in eerste instantie zonder Klaas die uit wil rusten van de rit, nog even Lansing in. Het is een typisch Amerikaans plaatsje. Zo’n stadje waarvan er zoveel zijn en waar uiteindelijk wordt bepaald wie de nieuwe president wordt. Een hoofdstraat met wat detailhandel, kroegen en restaurants, een pompstation en een spoorlijn dwars door de stad. We gaan een bar binnen waar ze ook nog appetizers serveren. Het is er druk en gezellig. En het is karaoke avond. Bene mag de zaak niet verlaten voordat hij heeft gezongen, en hij laat zich niet kennen. Hier wordt niet geoordeeld zegt de barvrouw. Het wordt Ring of Fire van Johnny Cash. Omdat Klaas dit niet mag missen wordt hij alsnog opgehaald. Want karaoke en een bar, daar hoort Klaas natuurlijk bij.
En zo eindigt ook deze dag toch weer top.
Een steak bij je jumbo pancakes, ja ook wij zijn nog regelmatig verrast.
De motor uit Easy Rider. In ‘t Harley Davidson museum
Zomaar een café in Iowa, heerlijke taco’s en fajita’s, prachtige karaoke en met recht wat je een tapkast mag noemen …
En de song of the day is:
Geplaatst inDe Reis|Reacties uitgeschakeld voor Dag 4
Bene heeft zich voorgenomen om een clean Bean op de foto te zetten en alleen midden in de nacht is daar kans op. Dat houdt Bene echter niet tegen en een unieke foto is geboren. Het is een mooi begin van de laatste dag Chicago. Ook deze dag beginnen we bij een speciaal ontbijtrestaurant met de naam Eggsperience. We worden geholpen door Jesus, en als we vertellen dat we uit Nederland komen vindt hij dat natuurlijk awsome. Het is vaak de reactie van Amerikanen die we onderweg ontmoeten en spreken. Oppervlakkig? Gemaakt? Misschien, maar toch worden we liever zo benaderd dan met een chagrijnig gezicht.
Na het ontbijt lopen we naar de loop, een gedeelte van de “L”, wat staat voor elevated. Dit is een bovengrondse metro en kenmerkend voor Chicago. En daar moeten we dus zeker een stukje mee rijden.
We stappen uit om naar de Federal Reserve Money museum te gaan. Het is een klein museum en Klaas wilde zonder hier een bezoek aan te brengen Chicago niet verlaten. Eenmaal binnen, nadat we ons moeten legitimeren en de security check doorstaan, volgt een interactieve reis door de geschiedenis van het Amerikaanse geld. Je kunt je eigen geld ontwerpen, een zakje met versnipperde dollars scoren en bovenop 50 duizend dollar staan. En je kunt op de foto met een miljoen dollar. Zo dichtbij komen we nooit meer.
Vervolgens keren we terug naar de rivier omdat we hebben besloten een rondvaart te maken. Er zijn verschillende opties en we kiezen voor de meest uitgebreide. Het is wederom een goede keuze. We horen van alles over de geschiedenis en architectuur van deze mooie stad, daar zijn we het wel over eens, terwijl we eerst over de Chicago River varen en daarna over Lake Michigan.
Na een kort bezoek aan Marshall Fields, een oud warenhuis gevestigd in een zeer mooi gebouw, nemen we een taxi naar ons hotel. Onze duidelijk niet Republikeinse chauffeur vertelt fan te zijn van Europees voetbal en als hij verteld dat Nederland het nu niet goed doet geloven we hem ook nog. Hij vertelt ook dat het zo vreemd is dat o.a. zuid Korea sneller internet heeft dan de VS, waarop Klaas zegt dat het de schuld is van Obama. En dan komt het. Hij begint te vertellen over een vrouw die een vierling kreeg en de dokter zei it’s Obama’s fault. Zikavirus? Obama’s fault. Zieke Hillary die dus menselijk blijkt te zijn. Obama’s fault. Echt Waar! zegt hij, dat zeggen de republikeinen. Zelden hebben we zo’n plezierige taxirit gehad.
Zoals we ons hadden voorgenomen lopen we tegen de avond naar de Navy Pier. We eten er eerst en leren weer eens een keer welk wereldbeeld Amerikanen hebben als onze server zegt: Holland? That’s in…..Sweden? Maar natuurlijk weet hij wel waar Europa ligt. Duh
Als we weer buiten staan is de avond gevallen en we genieten nog een keer van de verlichte skyline, de sfeer op de pier en de algemene gemoedelijkheid van deze stad. Morgenochtend gaat de reis verder.
a clean Bean, zonder andere toeristen, dat bereik je alleen om kwart over vier ‘s morgens.
Tot onze eigen verbazing worden we pas, met enkele nachtelijke onderbrekingen, rond half zeven wakker. En dus zitten we op een normaal tijdstip bij Yolk, een hier beroemd ontbijtrestaurant. We zijn net voor de enorme drukte aan – als we weggaan staat er een rij – en we leggen een goede basis voor de dag met gerechten als eggs Benedict op toast en South of the border Benny. Deze laatste was natuurlijk een musthave voor een van ons.
Op ons gemak lopen we vervolgens naar Navy Pier, waar we kaartjes kopen voor de watertaxi die we later nemen. Het is duidelijk zondag, dus rustig en veel is nog gesloten. Maar de uitzichten zijn geweldig en we moeten zeker ‘s avonds nog een keer terug om meer sfeer te proeven.
Zoals gezegd nemen we een watertaxi naar de zuidkant van Millennium Park. Vandaar lopen we terug en rond de middag komen we aan bij Buckingham Fountain. Deze is bekend uit de intro van Married with Children. Op elk heel uur gaat de fontein spuiten en we wachten natuurlijk op dat moment.
Het is fantastisch weer vandaag en daarom gaan we naar Willis Tower. Dit gebouw is 442 meter hoog en heeft naast een skydeck een aantal glazen uitstulpsels waar je in kunt gaan staan. Voor we de skydeck bereiken zijn we een uur verder. Lift naar de kaartverkoop, enorme rij, door security, rij naar de lift en dan een minuut in die lift om het skydeck te bereiken. Maar dan zien we ook wel wat. Het is onbewolkt en daarom kunnen we ver kijken. Je kunt op zulke dagen vijf staten zien liggen. De fototoestellen en mobieltjes maken hier overuren. Klaas en Ben gaan zelfs nog op de ledge staan, het glazen hokje.
Te voet gaan we naar ons hotel om even bij te komen van deze ondernemingen en ons op te maken voor de avond. Heel veel plannen hebben we niet meer, alleen nog een hapje eten. Dat doen we bij het Hard Rock Cafe en daarmee kunnen we er weer een afstrepen van de lijst. Er staat iets nieuws op het menu en Ian, die ons vanavond bediend, zegt er even bij dat het hotter dan hot is. Margreet laat zich niet van de wijs brengen maar is uiteindelijk wel blij dat ze hier aan refills doen.
De ervaring heeft ons geleerd dat we niet meteen te hard van stapel moeten lopen en daarom doen we vanavond verder niets. Morgen kijken we verder wat Chicago voor ons in petto heeft.
Ontbijt
Navy Pier
Buckingham Fountain
the Ledge, Willis Tower
Song of the day is: in een versie die jullie waarschijnlijk nog niet vaak gehoord hebben,
Gisteren om half 5 begon op het station van Groningen, na maanden van voorbereidingen, onze vakantie. Met de trein gaan we naar Schiphol, om de nacht door te kunnen brengen bij vd Valk. Daar lukt het zelfs nog om te eten.Als jullie denken dat de VS het land van de aanslagen is komen jullie bedrogen uit. Klaas heeft de eerste al overleeft, toen Ben hem met sojasaus pipeteerde. De pret was er niet minder om en als dit een voorbode was voor de rest van de vakantie zullen we veel plezier hebben.
Vandaag was het smooth sailing. Snel door de douane en security, vliegtuig op tijd en een goede vlucht. Ruim op tijd zijn we dan ook in Newark geland, waar we alle tijd hadden om over te stappen. Als het vliegtuig naar Chicago vertrekt voor de laatste etappe zijn we 16 uur onderweg.
Om het ons zelf ook wat makkelijker te maken nemen we hier een taxi naar wat voor de komende drie nachten ons hotel is. We leveren de koffers af en gaan alvast Chicago verkennen. We lopen naar de rivier, nemen een kijkje bij de bean en genieten van Chicago terwijl de avond invalt. We zoeken ondertussen nog een plek waar we wat kunnen eten en komen terecht bij een leuke pub waar we heerlijk eten.
Om 21 uur gaan we terug naar het hotel en we hopen dat we moe genoeg zijn om tot de ochtend te kunnen slapen.
