Dag 7

​Vandaag was een reisdag. Maar dat betekende nog niet dat we niets beleefd hebben. Integendeel.
We reden vanochtend eerst naar Enger Tower, gelegen in de bergen bij Duluth. De toren heeft 97 treden en eenmaal boven kunnen we genieten van een prachtig uitzicht op de stad, de haven en natuurlijk op Lake Superior. Tot ons eindpunt van vandaag moeten we ongeveer 400 km rijden, en Klaas en Margreet nemen om de beurt het stuur.

De eerste tussenstop maken we in Ashland, ook gelegen aan het meer. We zien daar een bord bij een soort van spookhuisje met de tekst koffiehuis, en nemen de gok. We komen binnen in een huiskamer, waar een harpist zit te spelen. Er is een uitgebreide kaart en we nemen allen een andere soort koffie. En wat een verrassing. Zulke koffie kom je hier niet snel tegen. De espresso is zelfs sterker dan in Nederland. De bardame, die merkte dat we uit Europa kwamen,  is in de wolken omdat we het lekker vinden. Ook de harpist mengt zich nog in het gesprek. Vanwege lichte regen lopen we nog snel langs de waterkant en beginnen aan de tweede etappe.

We rijden door heuvelachtig en bosrijk gebied. We kunnen al goed zien dat de bomen van kleur aan het veranderen zijn. De bossen krijgen tijdens de Indian summer – eind september, begin oktober – namelijk prachtige kleuren. Ondanks dat het een lange weg is, vervelen we ons geen moment. Ondertussen neemt de dashcam de beelden op. Halverwege de route stoppen we bij Ma’s Place voor de lunch. Ook deze plek is geen onderdeel van een keten, en dat vinden we juist zo leuk. Hier is het eten vaak lekker en de prijzen lager.

We rijden een laatste stukje door Wisconsin en bereiken om half drie Michigan, een nieuwe staat en tevens een nieuwe tijdzone. Het is dus meteen een uur later. Maar we liggen perfect op schema. Om zes uur rijden we Marquette binnen, en even daarbuiten hebben we een hotelkamer gereserveerd. Dat is maar goed ook, want vanwege homecoming weekend is het druk. De universiteit van Michigan houdt zijn jaarlijkse reünie, en er is een football wedstrijd. 

In het hotel maken we eerst gebruik van het zwembad. Even de spieren losmaken. Het water is heerlijk warm, het bubbelbad heet. Daarna zoeken we downtown Marquette op. We wandelen wederom langs Lake Superior, maar nu terwijl de zon ondergaat. En dat levert schitterende beelden op. Mede hiervoor zijn we naar dit gebied gegaan.

We gaan een Mexicaans restaurant binnen voor het diner. We worden op de lijst gezet en moeten, wordt verteld,  een half uurtje wachten op een tafeltje. Ondertussen drinken we wat aan de bar. Als Wilma vraagt of het zo druk is vanwege homecoming is het antwoord dat dit nog niet eens druk is. Gelukkig is het eten het wachten waard. De burrito, enchilada en Mexicaanse steaks zijn erg lekker en de rekening een lachertje. Bijna nemen de heren nog een Margeritha als toetje, maar deze zijn zo groot dat we besluiten ergens anders een afzakkertje te nemen.

Vlak bij het hotel zit een bar waar op vrijdagavond de karaoke is, zo lazen we op een flyer. En daar moest natuurlijk gezongen worden. Het is er erg gezellig, en Pierre, de karaoke leider vind het geweldig dat we uit Nederland komen en vraagt ons van alles. Hij praat de avond aan elkaar, laat de vogeltjesdans horen als introductie van de Nederlandse muziek, en loopt ondertussen de kroeg door. Klaas zingt drie nummers, we praten wat met de aanwezige gasten en laten foto’s zien van de zonsondergang. Deze worden zelfs hier bewonderd.

Een afwisselende dag waar we zeker op terug kunnen kijken en een mooie afsluiting van de eerste week.

Enger tower

En een gedeelte van het uitzicht

Europese koffie in Ashland, WI

Lunch at Ma’s Place onderweg

Zonsondergang in Marquette, Michigan, op Lake Superior

en de song van de dag is:

Dit bericht is geplaatst in De Reis. Bookmark de permalink.

Eén reactie op Dag 7

  1. Machteld schreef:

    Prachtige kleuren bij die zonsondergang!

Reacties zijn gesloten.