Het begin van het einde … we hebben besloten dat vandaag de laatste vakantiedag is. Morgen rijden we naar huis. Met alle coronaontwikkelingen in Frankrijk, maar ook Nederland, zei Margreet het goed: de grond wordt te heet onder de voeten. Toch zijn we vandaag nog wel naar de Elzas gereden, specifieker naar Colmar en Riquewihr. Respectievelijk een mooie stad en een prachtig dorpje. Daarna zijn we doorgereden naar Amnéville, zo’n 15 kilometer boven Metz, en ongeveer 50 kilometer onder Luxemburg. En daar vandaan gaan we morgen rustig op huis aan. Het was toch, al met al, een mooie, bijzondere vakantie. We hebben van elk moment genoten, en wisten dat corona ons op de hielen zat. Wel weer bijzonder dat we het enige hotel dat we 2 dagen in het voren reserveerden moesten annuleren door Corona. Degene op L’Alpe d’Huez. We hopen dat jullie ook weer met plezier met ons mee zijn gereisd.
Vandaag stond, zoals gisteren gemeld, in het teken van de 17e Touretappe. Maar eerst gaan we Albertville bezoeken. Deze plaats was in 1992 gastheer voor de Winterspelen. En dan willen wij er graag eens rondkijken. Er is een Olympisch museum, en de eerste gedachte nadat je deze bezocht hebt is; schattig. In 20 minuten waren we rond. Daarna even snel ergens ontbijten, en een supermarkt opzoeken om inkopen te doen voor de tijd dat we moeten wachten op het peloton. Nu we zo snel weer terug waren wou Bene een stukje over het parcours rijden of er wellicht nog andere mooie plekjes waren om de etappe te kijken. Dat bleek het geval zo’n anderhalf kilometer van het hotel. Daar was een soort van S-bocht die uitmondde in een erg smal bruggetje, en een mooie plek om de auto neer te zetten. Hier hebben we gewacht op de reklamekaravaan, en daarna op de koplopers, de groep gele trui, het peloton etc. Tegen kwart over vier passeerde de bezemwagen en zijn we op pad gegaan richting het noorden. En zitten we zo’n 300 kilometer hoger in Saint-Germain les Arlay in een hotelletje.
En toen ineens was alles anders … We vertrokken om 9 uur uit Melle, en gingen een kleine 10 kilometer verderop pinnen, en gelijk ook even ontbijten. Daarna op weg naar de eerste berg, Colle dell’Agnello, oftewel de Agnelpas tussen Italië en Frankrijk. Daarna door naar de Col du Galibier, maar toen kwam er rond 12 uur een bericht van de Buitenlandse Zaken app, verschillende Franse departementen, waaronder L’ Isere worden met onmiddellijke ingang oranje, en ons volgende hotel was geboekt in L’Alpe d’Huez, in het department L’ Isere. Deze dus onmiddelijk geannuleerd en de plannen herzien. Dit alles onder het genot van een crepe, want de lunch gaat wel door uiteraard. Het plan nu dusdanig aangepast dat we een hotel in het department Savoie geboekt hebben. In La Lécherè, zo’n 30 kilometer van de Col de la Madeleine en zo’n 20 kilometer van Albertville. En dus bleef vandaag wel de koninginnerit met passages over de Colle dell’Agnello, de Col d’Izoard, de Col du Galibier en de Col du Telegraph. De Madeleine zit morgen in de Tour etappe, maar wat schetst onze verbazing, de etappe komt ook bijna voor het hotel langs. Het zit dan ook vol met gendarmerie die hier in de buurt alles gaan afzetten. Ons plan nu is om ‘s morgens nog even naar Albertville te gaan, en dan tussen 12 en 1 weer bij het hotel te zijn om naar de tour te gaan kijken die rond 16:00 uur zal passeren. En daarna gaan we een stuk richting het noorden rijden.
We zijn rond half elf klaar bij het appartement en gaan rijden richting Corniglia. Zoals we gisteren hadden besloten. Geen verkeerde beslissing, want het is een schitterende weg ernaar toe. In Corniglia kijken we rustig rond, drinken een cappucino en maken wat foto’s. Na ongeveer een anderhalf uur lopen we weer naar de auto, welke buiten het dorp geparkeerd moet worden, en stellen de routeplanner in op Melle, een klein bergdorpje op 45 kilometer van de Franse grens, of beter gezegd, van de Agnello Pas welke op de grens ligt. Hier hebben we weer een schitterend appartement gehuurd, en van hieruit gaan we morgen de grens over en richting L’Alpe d’Huez. In Melle is een restaurant, Orselli, en toen we daar om kwart over zes naar toeliepen om alvast voor half acht te reserveren hoorden we dat ie vandaag was afgehuurd voor een privé feestje. Oh jee, maar gelukkig, daar was Giuliana to the rescue. Er tegenover zit een bierbrouwerij, Antagonisti, en daar hingen ook een paar borden waar we gerechten op lazen, voor de brouwerij zat Giuliana en op onze vraag of ze open waren antwoordde ze helaas nee, morgen weer, ze verwees ons naar Orselli, maar toen we vertelden dat die dicht was dacht ze even na, pakte haar telefoon en reserveerde voor ons voor half acht bij een restaurant in een dorpje vier kilometer verderop. Dit blijkt niet in het dorpje, maar in de bergen erboven. En zo zitten we op 800 meter hoogte heerlijk te eten van een verrassingsmenu van vijf gerechten bereid met regionale producten. De ene nog heerlijker dan de andere. Met betrekking tot coronamaatregelen is men hier alweer vrijer dan in La Spezia en Cinque Terre, binnen is het nog steeds verplicht, maar buiten zie je bijna niemand met een mondkapje
Nadat we gisterenavond een eerste blik op de Cinque Terre hadden geworpen gaan we vandaag uitgebreider rondkijken. Na een rustige opstart lopen we naar het station en nemen de 10 uur trein naar het laatste van de vijf dorpen, Monterosso al Mare. Daar kijken we even rustig rond, nemen een terrasje voor een cappucino, en gaan dan naar de ferry welke naar de volgende plaats, Vernazza, vaart. Ook in Vernazza kijken we rustig rond, en hebben we in eerste instantie het plan om lopend naar het volgende dorp Corniglia te lopen, 3,5 km, en ongeveer een uur lopen verderop. Maar na de eerste 500 meter, welke in het dorp Vernazza alleen maar steil omhoog gaan, besluiten we, ook vanwege het erg warme weer, 34 graden, weer terug te gaan, en toch de trein te nemen. Op het station van Corniglia zit het ook al niet mee, ook daar blijkt dat als je naar het centrum van het dorpje wil je een erg hoge trap moet nemen. We besluiten dit niet te doen, en morgen als we weer doorrijden te kijken of er met de auto kunnen komen. Wachten op de volgende trein, en daarmee naar het eerste dorpje, Riomaggiore. Het tweede, Manorola, waren we gisteren al geweest, en het is echt veel te warm om nog veel te doen. Edoch, in Riomaggiore zoeken we een bar met uitzicht op zee en eten een heerlijke lunch. Daarna toch maar weer naar het appartement, waar we de Formule 1 race kijken, en andere sport zoals de Giro Rosa voor dames. We halen ‘s avonds een pizza bij de buurman en brengen de rest van de avond op het balkon door. Nog even over de coronamaatregelen, hier in deze hoek van Italië heeft zeker 98, 99% van de bevolking altijd een masker op, binnen en buiten. En dus doen we mee.
Video van de Dag:
Geplaatst inDe Reis|Reacties uitgeschakeld voor Dag 7
Vanmorgen rustig en heerlijk ontbeten, daarna langzaam inpakken en door. We zijn van de tolwegen weg gebleven, en over de Toscaanse binnenwegen naar La Spezia gereden. De bedoeling was om naar het gehuurde appartement te rijden, daar een parkeerplek zoeken, en dan naar het station te lopen om een tweedaagse Cinque Terre Train kaart te kopen. Want inchecken in het appartement zou pas om 3 uur kunnen. Wat schetst onze verbazing als ik een appje krijg dat het appartement gereed is, en als we erin willen dan kan dat. Dus eerst maar ingechecked, en daarna de treinkaart opgehaald. Vervolgens hebben we lekker niets gedaan tot aan half zeven. Toen hebben we de trein naar Manorola genomen. Dit is een van de vijf dorpjes binnen Cinque Terre. Hier hebben we op de zonsondergang gewacht, een beetje door het dorpje geslenterd, een ijsje gegeten, en uiteindelijk weer terug naar het appartement. Morgen gaan we alle dorpjes bezoeken.
Vandaag helaas afscheid genomen in San Marino, maar mensen, mocht je ooit daar in de buurt zijn, ga naar B&B Il Melograno. Ons eerste doel was Rimini. Een kustplaats met een even bekende naam als Lloret de Mar of Benidorm. Maar Rimini heeft ook nog een hele mooie oude binnenstad. Dus daar zijn we eerst naar toe gewandeld. Na een uurtje rond te hebben geslenterd in dit oude stadje zijn we richting het strand gegaan. Daar ook ff flaneren, een terrasje, voetjes in de Adriatische zee, kortom, vakantie. Net na de middag hebben we de auto weer opgehaald en de routeplanner ingesteld op Mugello Circuit. Ondanks de te hoge prijzen wilde ik toch kijken en proberen om binnen te komen voor de 2e vrije training. Maar helaas, toch teveel “officiele” beveiliging rondom het circuit om ons met een of ander leuk verhaal naar binnen te praten. Geen probleem, het proberen is ook al genoeg waard. Dus toen de routeplanner maar aangezet richting Lucca. Een dik uurtje van Mugello, en ook nog ongeveer anderhalf uur naar Cinque Terre, onze volgende halte. We zitten hier in een schitterende oude villa, die nu als B&B in gebruik is. Villa La Dogana. Niet met restaurant, dus waren we aan het overleggen waar te eten. Tijdens dat overleg kwam de gastvrouw vragen of we mee wilden eten? Spaghetti Amatriciana. Uiteraard. En dus kwam ze vijf minuten later met allerlei groenten en kruiden uit eigen tuin langs gelopen. Zoals verwacht, of eigenlijk nog veel beter dan dat, was het heerlijk. Zelfs inclusief zelf te maken bruchetta vooraf en kaasplank na. Wederom geen bijzondere coronamaatregelen ervaren, alhoewel Italië wel strenger toeziet op mondkapjes gebruik dan San Marino. In Rimini bijvoorbeeld is van 18:00 tot 06:00 een mondkapje binnen en buiten verplicht. Behalve in eigen huis uiteraard.
Vandaag een heerlijke rustige dag. We zijn ‘s morgens met de funicular naar het oude stadje San Marino gegaan, deze ligt boven op een berg, is ommuurd en heeft schitterende oude poorten en wachttorens. Heerlijk rondgeslenterd, en na de middag zijn we via een supermarkt waar we onze lunch en diner gehaald hebben, weer richting B&B gegaan. Want wat blijkt, het is niet alleen een prachtige B&B, maar we hebben het hele huis, inclusief woonkamer en keuken voor ons zelf. Dus hebben we vandaag zelf ons diner bereid. En tussen die boodschappen en het diner is de dag samen te vatten in een paar steekwoorden; zwembad, ligstoel, leesboek, zon. Geen specifieke coronamaatregelen ervaren vandaag.
In tegenstelling tot waarmee ik gisteren afsloot hebben we het vandaag toch andersom gedaan. Ik zal uitleggen waarom. Na een prima ontbijt, waar niets aan ontbrak, zijn we om half negen gaan rijden, aangezien het drieënhalf uur rijden was naar Madonna del Ghisallo waren we er om 12 uur. Voor de sportliefhebber, die we allebei zijn, is dit een echt pareltje. Het kerkje is een bedevaartsoord voor wielrenners, en in het kerkje, en in het museum ernaast staan en hangen fietsen en kampioenstruien van alle Grote wielrenners, man en vrouw. We hebben hier een klein uurtje zoekgebracht, en zijn na een snelle lunch op weg gegaan naar Milaan, voor het laatste avondmaal. Kaartjes en toegang tot de ZTL zone van Milaan waren geregeld, maar ter plaatse konden we helaas geen goede parkeerplek vinden. En dus besloten we dit hoogtepunt toch maar over te slaan en door te rijden. Aangezien we op die manier eigenlijk twee uur tijd wonnen was het een snelle en simpele beslissing om in een keer door te rijden naar San Marino. het was even doorzetten maar de moeite waard. We hebben nu een schitterende Bed en Breakfast met zwembad voor de komende twee dagen. Wat covid maatregelen betreft vandaag een nieuwe ervaring, bij het wielermuseum werd onze temperatuur gemeten.
We hadden vandaag grote plannen in Liechtenstein. Maar dat liep even anders. De dag begon goed met een Royaal ontbijt. Daarna koffers in de auto, en op pad. Na zo’n anderhalf uur waren we in Liechtenstein, in Schaan om precies te zijn. Daar is op dinsdag een markt, dat is iets wat ons altijd wel trekt. Maar hoe we ook zochten, niets te vinden. Maar eens rondgevraagd, en de eerste de beste dame kon ons vertellen dat op een Feiertag niet veel gebeurd in Liechtenstein, en vandaag was Maria Geburt, helaas. Er bleek dus niet veel open vandaag. We hebben toen toch nog maar een tweetal mooie burchten bekeken, waarvan de een nog wordt bewoond door de regent van Liechtenstein, Alois. Hij neemt de titel van vorst pas over als z’n vader is overleden, maar hij regeert dus al wel. De burcht is daarom ook niet van binnen te bezichtigen.Daarna zijn we maar eerder dan gepland richting Davos gegaan, We waren eerder bij het hotel dan we officieel in konden checken, maar onze kamer was toch al vrij en schoongemaakt, dus vooruit. We kregen bij de kamer ook elk een kaart om in het lokale openbaar vervoor te gebruiken. En dus zijn we onze eigen Rail Away gaan doen, door met de trein van Davos naar Filibur te gaan. Daar stapten we op de trein naar Chur, maar die was nog geen twee meter onderweg toen de conductrice ons vertelde dat ons kaartje niet op die trein geldig was. Maar snel kaartjes tot het eerste station Tiefelcastel bij haar gekocht, en de eerst volgende trein terug genomen. Op zich best een goede zet, want daardoor kwamen we nog over een Unesco World Heritage, een spoorbrug genaamd Landwasser viaduct. En terug in Filasur stond de trein naar Davos al weer klaar, maar dit keer met een opengewerkte wagon, waar ook nog plaats voor ons was, tussen de overige wagons. Een schitterende ervaring. Daarna weer naar het hotel, om lekker te eten, een Hard Rock menu uiteraard, en nu rustig dit verslag typen, en dan nog even naar de bar voor een drankje. Weinig Covid zaken vandaag, alleen in de trein was een mondkapje verplicht, evenals in winkels, maar daar zijn we vandaag niet geweest. Morgen is het plan om via Ghisallo, waar een wielermuseum staat, en Milaan, waar we het Laatste Avondmaal willen bekijken al richting San Marino. Aangezien we het Laatste Avondmaal moesten reserveren gaan we bekijken of het zin heeft om naar Ghisallo te gaan.