Indy 500

Vroeg op, deze ochtend. Vandaag is de grote dag! Rond 7.30 uur sluiten we de voordeur van onze AirBnB. Linda en Dennis, onze hosts, zijn dan al lang en breed vertrokken richting het circuit. We weten niet wat ons te wachten staat qua chaos op de wegen en bij het parkeren, vandaar dit vroege vertrek. Maar alles valt mee, we kunnen gewoon de stoet auto’s volgen en alleen even opletten dat we oprijden bij de juiste parkeerplaats. Auto geparkeerd en begonnen aan de wandeling van ongeveer tweeëneenhalve kilometer naar het circuit. Ook dit gaat weer in colonne. Ondanks het vroege tijdstip is het al enorm druk. Er worden ruim 325.000 mensen verwacht. Om 9.00 uur hadden we onze zitplaatsen gevonden. De race begint pas om 12.45 uur, dus we waren mooi op tijd! De zon scheen al flink en geen schaduw, dus best warm. Af en toe even van onze plek voor een wandeling , er is genoeg te zien langs de baan. En al met al ging de tijd best snel. Om 12.00 uur begon de heel typisch Amerikaanse ceremonie met het bedanken van alle gevallen strijders voor de vrijheid van Amerika en het leger. Een dominee sprak nog een gebed, uiteraard het Star Spangled Banner, en als klap op de vuurpijl de song Back Home Again, maar dan zijn daar de beroemde woorden ” drivers, start your engines ” en begon de race. ( wat was ik blij met mijn oordopjes 😉 mv) Wat een happening….. Helaas viel onze favoriet, Rinus Veekay, al na 38 ronden uit. Maar de wedstijd was, zeker op het eind super spannend en uiteindelijk een verdiende winnaar, de Zweed Marcus Ericsson. Na afloop weer in colonne richting de parkeerplaats waar we nog anderhalf uur(!) in de file stonden om de grote weg weer op te draaien. We zijn doorgereden naar Kankakee, IL, waar we de laatste nacht zullen doorbrengen. Morgen naar Chicago waar we om 16.00 uur, lokale tijd, onze vlucht naar Amsterdam weer nemen. We hebben genoten van deze korte, maar fantastische reis, en we hopen dat jullie weer met ons mee hebben genoten.

De video van de dag:

We hadden gisteren yoghurtjes en bananen gehaald voor het ontbijt. Maar toen we vanmorgen wakker werden vonden we een berichtje van de host dat ze naar de bakker was en terug zou komen met versgebakken donuts, die we onder het genot van een kop koffie met hun samen konden opeten. Helaas waren de donuts uitverkocht, maar waren er nog meer dan genoeg brownies, dus werd dat ons ontbijt. Daarna zijn we zoals gisteren gezegd naar Indianapolis gegaan om downtown te verkennen. Maar zo snel we de parkeergarage uitstapten viel het ons op dat erg veel mensen dezelfde kant opliepen. Alsof er iets stond te gebeuren. En dat bleek dus ook zo. Op de zaterdag voor de race is de Drivers Parade in de binnenstad van Indianapolis. Dus we hebben een mooi plekje opgezocht en erg genoten van de, ook nu weer, erg Amerikaanse parade. En we hebben uiteraard Rinus Veekay in het Nederlands aangemoedigd. Leuk om te zien dat ie ons boven het geluid uit hoorde en extra naar ons zwaaide. Daarna toch nog maar een beetje rondgeslenterd, en ondertussen ook gezocht naar Veekay Street, elke coureur krijgt namelijk rond de race een eigen stuk straat downtown. Toen we deze hadden gevonden en gefotografeerd, kwam er een groepje aan die elkaar met het bord op de foto zette, dus toen ik in het Nederlands vroeg of ik ze allemaal tegelijk met het bord op de foto moest zetten zei de vader van Rinus, want die was het onder andere, graag. Daarna zijn wij ook nog met Marijn zelf op de foto gegaan. Uiteindelijk toch nog wat kleine boodschapjes gedaan, met als belangrijkste aankoop een doorzichtige tas, iets wat we al wel eerder, in LA bij de NFL game hadden gezien, en nu ook voor het concert waar we kaarten voor gekocht hadden verplicht was. De beveiliging kan zo snel zien wat je in je tas hebt. Het concert was fabuleus. Hoofdact was Dierks Bentley, en het bijprogramma bestond uit twee artiesten die we nog niet konden, maar zoals Margreet bij de vrouwelijke artiest zei, als ze in de Oosterpoort komt ga ik heen. De artiesten heten Dillon Carmichael en Ashley McBride. Het is half twaalf als ik dit tik, dus we gaan nu snel naar bed, want morgen erg vroeg gaat de wekker voor het hoofdmenu, the Greatest Spectacle in Racing, de Indy 500.

De video van de dag, het nummer dat me, gelijk toen ik het de eerste keer hoorde, pakte:

Na een goede nacht, ondanks een koelvrachtwagen naast de kamer, die constant draaide, staan we om half negen op en gaan ontbijten. Vervolgens rijden we naar Indianapolis waar we gelijk naar de Speedway doorrijden om de toegangskaarten en parkeerkaart voor zondag op te halen. Door de drukte rondom het circuit zijn we er rond elf uur. Het moment dat ook de laatste vrije training begint. Na ampel beraad besluiten we hiervoor ook kaarten te kopen om alvast sfeer te proeven. Aangezien het nog licht had geregend begon de training pas om twaalf uur, en duurde anderhalf uur. Maar wat nu al een spektakel, en volgens onze AirBnB hosts is dat nog niets vergeleken met wat we zondag gaan beleven. Inderdaad, na de training zijn we naar de AirBnB gereden waar we twee nachten verblijven. Deze wordt gerund door een echtpaar die naar eigen zeggen tegen hun pensioen aanzitten. Twee erg vriendelijke, typische Amerikaanse mensen. We hadden ook kaarten voor een raceprogramma op het tweede circuit van Indianapolis, het Indianapolis Raceway Park. Het programma zou om zeven uur beginnen, maar wederom door de regen die was gevallen was de eerste race pas om kwart voor negen, voor ons te laat, en vooral te koud, dus zijn we onverrichter zake weer naar ons logeeradres gegaan.

Op naar de dag van morgen. We gaan in het centrum van Indianapolis rondkijken en ook niet onbelangrijk, de weersvoorspelling voor de komende dagen is aanmerkelijk beter.

De video van de dag:

Nadat we de eerste nacht ouderwets worden geconfronteerd met het feit dat je geheid om vier uur ’s nachts klaarwakker bent, zijn we toch blijven liggen, en konden zelfs af en toe nog slapen, tot ongeveer half negen. Na een Amerikaans ontbijt checken we uit en rijden we naar Springfield, de hoofdstad van Illinois en vooral bekend als de plaats waar Abraham Lincoln het grootste deel van zijn werkzame leven heeft doorgebracht. We bezoeken daarom ook het huis waar hij woonde, en de plaats waar hij nu ligt begraven met z’n vrouw en drie van de vier kinderen. Over zijn huis; dit is nu een historical site, inclusief de gehele wijk eromheen. Dit alles is in oude luister hersteld.

Daarna zijn we naar Cozy Dog Drive Inn gereden. Dit is een drive inn die al sinds de vijftiger jaren aan Route 66 ligt, en bekend staan om hun Cozy Dogs, hotdogs op een stokje. We hebben deze uiteraard geproefd, en onze conclusie is, grappig, maar geef ons maar een echte hotdog.

Gisteren een SIM kaartje voor het Mifi apparaatje gekocht, dit is een lokale hotspot zodat we allebei overdag internet op onze telefoons hebben. Echter, bij het activeren kregen we een error die erop duidde dat de simkaart niet meer geactiveerd kan worden op Europese telefoons. Allereerst vandaag een AT&T winkel bezocht, de jongen in de winkel heeft veel geprobeerd,  maar kwam tot dezelfde conclusie, en adviseerde een goedkope geschikte telefoon te kopen bij de Walmart. Bij de Walmart in Champaign is dat een netwerk geschikte nieuwe hotspot geworden, en dus hebben we nu weer overal internet tot onze beschikking.

We verblijven deze komende nacht in een Best Western hotel. Rond half zes ingecheckt en nu lekker relaxen op de hotelkamer met een drankje en een lokale nieuwszender op de tv. Er wordt gewaarschuwd voor thunderstorms vanavond in deze regio. We worden via de tv op de hoogte gehouden door een journalist die vanuit de auto live verslag doet. Het was vandaag erg warm, zo rond de 30°, dus een onweersbui zou mij niet verbazen. We zullen zien…

Straks nog richting de Olive Garden, een Italiaans georiënteerd restaurant voor een hapje eten en hopelijk een goede koffie, want dat blijft een dingetje hier in de USA.

De video van de dag, omdat we in Champaign zijn, de plaats waar de gelijknamige onehit-wonder band vandaan komt:

Vanwege de verontrustende berichten over opnieuw drukte op Schiphol zijn we een uurtje eerder van huis vertrokken met als gevolg dat we om acht uur parkeren op P3 en tien over acht bij de bagage check in staan. We gebruiken de selfservice en lopen door naar het moeilijkste punt, Security. Tot onze opluchting blijken daar wel rijen te staan, maar 30 minuten later kunnen we doorlopen richting douane, waar ook voor onze neus de selfservice opengaat. Met andere woorden, 40 minuten nadat we Schiphol binnenstappen zitten we aan de koffie met een muffin.

Na ook een voorspoedige vlucht, met enkel een onderbroken landing, de piloot vertelde dat zich nog een vliegtuig op de landingsbaan bevond, kwamen we bijna op de geplande tijd aan. En zelfs de befaamde en beruchte check die je ondergaat bij binnenkomst van de USA, duurde vandaag 2 minuten. Koffers halen, huurauto halen, en op naar de eerste stop. Pontiac, IL. Inchecken, simkaart kopen, en snel ff wat eten bij de Taco Bell. Op naar morgen.

Video van de dag: